Dank je wel plataan!

‘Rustplekje’, zo heet het plekje in onze tuin waar we op warme dagen verkoeling zoeken. Met dank aan de dakplataan die elke zomer weelderig groeit en stilaan zelfs een beetje uit haar voegen barst. Maar aan schaduw op snikhete dagen is geen gebrek dus… En aan een mooi zicht op ons bloemenperk ook niet…
Eenmaal half augustus beginnen de eerste bladeren echter naar beneden te dwarrelen. De herfst is in aantocht, maar daar wil ik op dat moment liever nog niet aan denken.

En toch, met elk blad dat valt, word ik eraan herinnerd dat de zomer op haar einde loopt. En dus doe ik elk jaar mijn uiterste best om geduldig de afgevallen bladeren bijeen te rapen… Een les in nederigheid...

Ja, ik zou het me gemakkelijker kunnen maken door de tuinman te bellen en alles in één keer te laten snoeien. Maar dat snoeien stel ik liever nog wat uit… Kaalte voelt zo leeg en ik word me elk jaar bewuster van het feit dat ik tijd nodig heb om afscheid te nemen van de zomer en de herfst te verwelkomen.
Dit jaar besefte ik voor het eerst dat de natuur me daarbij helpt. Want met elk blad dat ik opraap, doe ik een stapje in de richting van de herfst. Als mens zijn we vaak ongeduldig, maar in de natuur komt alles op tijd.

Terwijl ik dit schrijf denk ik aan de spreuk van deze ochtend op onze kalender van Bond Zonder Naam: ‘Treur niet om de blaadjes, de bomen staan er nog…’
Wat ik dus voorheen beschouwde als een ‘vervelende klus’ verwelkom ik vanaf nu als een geschenk.Welkom herfst dus en dank je wel plataan!