Zienderogen
Doorgaans zijn we zo druk bezig met alles wat van ons verwacht wordt en met alles wat we onszelf opleggen - als schijnbaar belangrijk en levensnoodzakelijk - dat we soms te weinig stilstaan bij wat er echt toe doet. Of onvoldoende beseffen dat de kostbare tijd die ons wordt geschonken om ons leven ten volle te beleven, door onze vingers glipt.
Tot er plotseling iets gebeurt wat ons uit onze routine haalt of de vaste grond onder onze voeten doet verdwijnen. Dan doen we er vaak alles aan om zo vlug mogelijk terug te keren naar de situatie van voorheen. Wanneer het leven ons onderuit haalt, jagen we soms krampachtiger dan ooit ons comfortabele leven van weleer na. Alsof niets of niemand ons kan treffen en we geen tegenslagen zullen kennen, zolang we maar hard genoeg ons best doen. Want het kan toch niet dat al onze inspanningen voor niets zijn? Soms lukt het ons opnieuw het leven te creëren zoals we het wensen, of toch tot op zekere hoogte.
Maar soms ook niet. En wat dan?
Is alles dan tevergeefs? Heeft het leven dan geen enkele zin meer? Is al ons zwoegen dan voor niets geweest, al onze hoop op een mooie toekomst dan zomaar verdwenen? Hoeft het dan allemaal niet meer? Wat dat 'het' dan ook moge zijn... Of vinden we de kracht om dieper te kijken? Om de schoonheid van het leven te herontdekken, dwars door alles heen? Zijn we in staat de bloemen op ons pad te zien, ook als dat pad er ogenschijnlijk lelijk bij ligt en er weinig beloftevol uit ziet?
Ja, ik geloof dat het alledaagse en vaak weerbarstige leven vol is van schoonheid en van kleine momenten van geluk.
Soms, heel even, vangen we een glimp op van een werkelijkheid die het alledaagse overstijgt en beseffen we dat er 'meer' is dan wat er op het eerste gezicht te zien is. Soms zijn we ontroerd over de schoonheid van iets in de natuur of verwonderd over een attent of gul gebaar van iemand. Soms krijgen we hulp uit onverwachte hoek of loopt iets goed af tegen al onze verwachtingen in. Op zo'n momenten ervaren we dat het leven, ondanks alles wat ons niet bevalt, mooi is en ons uitnodigt het te omarmen, met alles, echt alles, wat het met zich meebrengt.
Geen rozen zonder doornen, geen vreugde zonder verdriet, geen vloed zonder eb, geen licht zonder duister. Wanneer we zo naar het leven kijken, ontdekken we er ZIENDEROGEN de schoonheid van. Niet het leven van onze fantasie, maar het leven, zoals het zich hier en nu elke dag ontvouwt. Ja, zelfs het meest banale kan iets doen oplichten van een diepere werkelijkheid en een ogenschijnlijk onbenullig detail kan van grote waarde zijn.
Zoals ook een lotusbloem geworteld is in de smerigste modder - en naarmate de bodem modderiger is zelfs beter gedijt - zo kan ook op donkere dagen het leven schitteren. Soms volstaat één sprankel om de schittering te zien.
Het bijzondere hoef je niet ver te zoeken. Oog in oog met alledaagse schoonheid schittert het als vanzelf.
Ja, zo word je (opnieuw) verliefd op het leven.
Wacht niet tot komt wat je verwacht.
Blijf, blijf ter plaatse en kijk.
Blijf kijken en verwacht niets
tot je meer ziet dan wat je zag,
meer dan waar je op wacht.
Het mooie ligt in het onverwachte.
Liselotte Anckaert
